Zó voorkom je dat jouw relatiecrisis je kinderen voorgoed beschadigt. 7 tips

Mikki hield van grapjes maken, tekenen, gedichtjes maken. Hij was een dromer. Een kleurrijk kind, dat dacht dat de wereld op hem zat te wachten. Mikki was 12, toen zijn vader plotseling wegliep van huis. Nou ja, wegfietste, op zo’n oude Batavus. Hij riep zo hard hij kon. Maar het had geen zin. Zijn vader werd een stipje aan die horizon, dat zomaar ineens verdween. Geen ‘tot gauw’, of ‘ik hou van je’. Zijn moeder stond met zijn jonge broertje achter het raam in huis te kijken. De tranen biggelden over zijn wangen.

Mikki dacht dat het zijn schuld was. Soms stond hij voor de spiegel, en walgde van wat hij zag. Die puistjes op zijn gezicht, dat dikke vadsige lichaam. Hij kon zich best voorstellen dat zijn vader een andere zoon had gewild. Zo iemand als zijn buurjongen Michiel bijvoorbeeld. Die ouders waren heel gelukkig met elkaar, maar Mikki’s ouders…. ze haatten elkaar. En hij begon te denken dat als hij er niet was geweest, zijn ouders nu nog best heel gelukkig met elkaar hadden kunnen zijn.

Hij zag de ouders van Michiel vaak door het bos lopen. Ze liepen altijd zo lekker warm tegen elkaar aan. Met Michiel tussen hun in. Waarom kon hij niet zijn zoals Michiel ? Mikki voelde zich vreemd, ontaard. Alsof hij zweefde door zijn eigen lichaam, zijn geest, dat voelde als een mistig bos. Waarin hij zichzelf niet kon vinden. Van de uitbundige jongen was niets over. Hij was op zoek naar de missende deel in hem zelf. In zijn dagboek schreef hij brieven naar zijn vader. Over hoe gelukkig het hem had gemaakt dat hij als kleine jongen achterop de fiets zat en ze samen door het bos heen fietsten. Over hoe ‘samen’ dat voelde. Hij had gewild dat het nooit voorbij zou zijn gegaan. Wat had hij graag een brief van zijn vader terug gehad. Maar dat gebeurde niet, en dat deed pijn. Vreselijk veel pijn.

Het leven na zijn vertrek was zo anders geworden. Hun leuke huisje moesten ze verlaten voor een appartementje in een flat, en ook de auto moesten ze verkopen. Alles was anders. Niets in huis herinnerde nog aan papa. Geen foto, geen jas, helemaal niets. Alles was ver weggestopt. Thuis werd er niet over hem gepraat. Als Mikki toch iets over hem wilde zeggen, werd er niet geluisterd, of werd er snel over iets anders gepraat. Het was alsof hij nooit had bestaan.

Een jaar nadat zijn vader hun huis had verlaten, liep Mikki met zijn moeder door de stad. Het was een warme zomerdag en het was druk op de straat. Maar in die mensenmassa zag Mikki plotseling zijn vader lopen. Hij zag er anders uit. Het leek wel alsof hij 10 jaar ouder was geworden. Mikki werd overmand door een gevoel van verdriet en medelijden. Hij wilde naar zijn vader toelopen, maar zijn moeder hield hem tegen. ‘Mikki, ga maar niet. Laat hem maar lopen. Hij is zelf bij ons weggegaan. Denk aan alle problemen waar we door hem in terecht zijn gekomen.’ Dus ging Mikki niet en zag hoe zijn vader, voor de twee keer in zijn leven van hem vandaan liep om weer te verdwijnen.

Hij leerde dat zijn gemis, zijn verdriet geheim moest blijven. Hij mocht er niet over praten, hij mocht het niet voelen. Het zou zijn alsof hij zijn moeder verraadde. En dat deel van zijn vader, dat in hem leefde, voelde als een slecht deel, waar hij van af moest. Alles herinnerde eraan dat hij nooit zoals zijn vader mocht worden. Dus sloot hij zulke gevoelens op, ver weg in zijn hart. Maar daardoor ging het allemaal niet beter. Mikki veranderde. Hij werd om het minste geringste boos en kreeg met iedereen ruzie. Met leraren, met zijn moeder, met leeftijdsgenoten. Hij schopte tegen alles en iedereen aan. Wat hij eigenlijk wilde, was begrepen worden. Alleen wist hij dat nog niet. Dus begon hij te drinken en te gebruiken. Hij spijbelde van school, en bleef zitten.

Mikki was 16, en zijn moeder besloot dat de maat vol was. Hij werd opgenomen in een verslavingskliniek. Het was het dieptepunt in zijn leven, maar tegelijkertijd een nieuw begin. Want voor de eerste keer vond hij herkenning in de groep. Hij ontwikkelde al snel gevoelens voor Ramona, een prachtige meid met mooi blond haar. Ook haar ouders waren uit elkaar gegaan, en ook zij had daar vreselijk veel verdriet van. Maar Ramona en Mikki vonden troost bij elkaar. Samen maakte ze muziek op de afdeling. Hij op de gitaar, zij met haar engelenstem. De groepsgenoten noemden hen voor de grap Bonnie en Clyde.

Door Ramona, voelde Mikki dat hij weer ging leven. Hij vond iets terug van hemzelf dat hij was kwijtgeraakt. Door haar ging hij inzien, dat hij recht had op zijn gevoelens. Dat zijn vader net zo goed deel uit maakte van zijn leven, als zijn moeder. Maar ook leerde hij begrijpen hoe zijn moeder zich door zijn vertrek had gevoeld. Dat ook zij recht had op haar gevoel, dat ze zich door hem in de steek gelaten voelde.

Mikki leerde dat de wereld niet zwart-wit is, maar oneindig veel kleuren heeft die samen steeds weer nieuw licht maken. Mikki voelde zich eindelijk heel.

Kinderen scheiden mee

Het dagelijks leven van Mikki verandert ingrijpend door het uit elkaar gaan van zijn ouders. Zoals Mikki terugdenkt aan hoe het vroeger was en voelde, die veilige basis… ze is ineens weg. Het voelt niet meer bekend en vertrouwd.

Een kind als Mikki heeft 2x zoveel kans op het ontwikkelen van problemen als een kind wiens ouders nog bij elkaar zijn. Het risico op emotionele en/of gedragsproblemen is groot. Ook de achteruitgang van de schoolprestaties komt veel voor.

Meer dan de scheiding zelf, zijn het de conflicten die daarbij komen kijken, die schadelijk zijn. Ouderlijke conflicten kunnen heel lang duren.

Het is dus ontzettend belangrijk om die schadelijke effecten zoveel mogelijk te beperken. Zeven gouden tools: