Kinderen en tieners zijn nieuwsgierige wezens. Ze horen en zien dingen die ze niet altijd goed kunnen begrijpen en plaatsen.
Ze pikken allerlei emoties om hen heen op en kunnen zich hierdoor overweldigd of verward voelen.

De natuurlijke volgende stap is dat jouw kind kind of tiener jou benadert. Met de nodige vragen. En dat is mooi. Want als ouder heb je hierdoor grip op hun informatievoorziening. Jij kunt bepalen wat je hen wel of niet vertelt. In plaats dat sociale media dit voor jou bepaalt.

Als ouders voelen we soms echter de behoefte om ons kind álles te vertellen wat we weten over een bepaald onderwerp. We denken ook dat dit is wat ons kind van ons verlangt. We stellen ons al snel alwetend op en vertellen hen meer dan waar ze om vragen. Wat we ons vaak niet realiseren, is dat wanneer onze kinderen ons een vraag stellen, ze vaak op zoek zijn naar een eenvoudig antwoord, meer niet. Simpel en kort.

Het is een lastig vraagstuk; wat vertel je wel en wat niet aan je kind. Geregeld staan we voor een lastige keuze.

Wat vertellen we wel over natuurrampen, of over die overval in de buurt, over ziekte, de dood. Helaas zijn onze kinderen tegenwoordig beter geïnformeerd dan wij (vroeger). Ze worden via tv en internet overspoeld met informatie. In die zin kan onze wereld voor kinderen gemakkelijk een beangstigende plek worden.

Vroeger, en dan heb ik het met name over de tijd voor internet, stelden we onze kinderen zelf op de hoogte van belangrijke gebeurtenissen. En zo niet, dan deden leraren dit. Of andere ouders of familieleden. En zo hadden we veel meer controle op de informatievoorziening van onze kinderen. We zijn het kwijtgeraakt. En dit is jammer.

Wat moet ik mijn kind vertellen als er een natuurramp of overval in de buurt is?

Wanneer jouw kind je benadert met een vraag, probeer dan allereerst te onderzoeken waarom hij specifiek nú geïnteresseerd is in dit onderwerp.

Als hij of zij jou bijvoorbeeld vraagt: “Mama, wat is er gebeurd in Nepal (ik noem maar wat)?” Dan is het goed om de volgende stappen te volgen:

1. Begin bijvoorbeeld met: “Wat heb je hierover gehoord? Waar heb je erover gehoord?”
2. Vraag je kind vervolgens om je te vertellen wat hij erover weet.
3. Vraag dan “Wat zou je willen weten?”
4. Beantwoord de vraag in één of twee zinnen. Breid niet uit en geef niet teveel details. Hierdoor raakt jouw kind vaak enkel overweldigd. 

Ik herinner me dat toen mijn neefje (nu 10) 6 jaar oud was, en we het volgende gesprek voerden:

“Ome David, wat is er op 9 september gebeurd, er was iets met vliegtuigen in een gebouw”

Ik vroeg hem waar hij hierover gehoord had.

Hij antwoordde: “We hadden het erover bij Mason, met zijn ouders.”

Ik vroeg: “Wat zeiden zijn ouders?”

Hij zei: “Dat het ging over vliegtuigen die neerstortten in grote gebouwen.”

Ik vroeg: “Wat wil je erover weten?”

Hij antwoordde: “Is het echt gebeurd?”

Ik zei: “Ja, het is echt waar”

Hij vroeg: “Heb je het zelf gezien?”

Ik zei: “Nee, ik was op school, en het was in een ander land, maar ik zag het op tv toen ik thuiskwam.”

Hij vroeg: “Was je bang?”

Ik zei: “Ja, ik was erg onder de indruk. En bevreesd voor de mensen die daar verbleven”.

Hij vroeg: “Kende je iemand in de gebouwen?”

Ik antwoordde: “Nee.”

Hij vroeg toen: “Mag ik pannenkoeken voor het avondeten?”