Verveling biedt kinderen de kans om te leren hoe ze hun leven kunnen vormgeven

Belangrijkste punten:
Neurowetenschap toont aan dat verveling ons helpt om eerdere ervaringen te verwerken en van onze omgeving te leren.
Kinderen ‘entertainen’ is een relatief nieuw opvoedingsideaal, maar het levert ouders juist extra stress op.
Als kinderen zich vermaken, leren ze nieuwe vaardigheden en wat ze leuk vinden en wat niet.

Als vervelen zoveel voordelen biedt, doen we onze kinderen toch echt tekort als we geen situaties voor hen creeeren waarin ze zich stierlijk kunnen en mogen vervelen. Neem ze daarom vooral mee naar dat oudere familielid, die urenlang praat over mensen die ze niet kennen. Of neem ze mee naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen, succes gegarandeerd 🙂

Waarom verveling cultiveren?

Neurowetenschappers hebben namelijk aangetoond dat een verveelde geest een ‘drukke’ geest is. Ga maar na.
Wanneer je in een wachtkamer zit zonder telefoon (kun je je dit uberhaupt nog herinneren, zonder telefoon?), laten we eerst onze ogen dwalen. We pakken wat willekeurige literatuur van de tafel en leren misschien iets over vaccinatieschema’s of tandheelkundige zorg of darmkanker.
Hierna dwalen onze ogen af naar onze medemensen; we merken op wat ze dragen, we vragen ons af hoe het met hun relaties gaat, we bekritiseren of bewonderen in stilte hun opvoeding.
Vaak denken we na over onze eigen relaties en de interacties die we met anderen hebben gehad.

Al deze dingen vergroten ons sociale bewustzijn en verbeteren onze kennis over de wereld. Daarnaast consolideert het bepaalde hersenverbindingen. Kinderen die leren en die nadenken over anderen.. dat klinkt toch als muziek in de oren.

En toch laten we onze kinderen maar weinig vervelen. We hebben als ouders het gevoel dat ze voortdurend beziggehouden moeten worden en dit geeft nogal wat stress. We stellen onredelijk hoge eisen aan onszelf. We hebben het gevoel dat we onze kinderen 24/7 moeten entertainen. Want dit zou zo goed zijn voor hun ontwikkeling. Niets is minder waar.

Kijk, mijn moeder was geweldig . Ze heeft drie kinderen in haar eentje grootgebracht. En ik kan me nog goed herinneren dat ze ons houtjes, lijm en verf gaf om houten poppetjes mee te maken.  Heel eerlijk waren we er uren zoet mee. Daarnaast kan ik mij herinneren dat ze ons vaak naar buiten gooide om op het (saaie) voetbalveldje aan de overkant te gaan spelen. Met andere dorpskindjes die zich eveneens stierlijk verveelden.

Wat ik me niet kan herinneren, is dat mijn moeder onze spelletjes met ons speelde. Met onze moeder speelden we spelletjes die we allemaal leuk vonden, maar het was geen activiteit die enkel op ons kinderen gericht was; het betrof hier een spelletjesavond met het hele gezin. Dat is een heel contrast met de tijd van nu.
Mijn ouders kochten blokken en we speelden ermee in de woonkamer terwijl zij schoonmaakten, kookten of het gras maaiden.

Wetenschapper Linda Caldwell bestudeert al tientallen jaren verveling. Zij deed een aantal belangrijke ontdekkingen. Namelijk dat verveling je in staat stelt te ontdekken wat je leuk vindt om te doen in het leven en wat niet.  Daarnaast moedigt het je aan om nieuwe dingen en ervaringen op te doen in het leven. Maar dit is niet het enige. Verveling helpt je zelfs om beter te worden in bepaalde cognitieve vaardigheden als lezen. Interessant toch. En eigenlijk heel logisch.
Kinderen die zich vervelen en werkelijk niks kunnen bedenken om te doen,  willen nog weleens naar een boek grijpen. En komen er tot hun verbazing achter dat een boek lezen stiekem een stuk leuker en spannender is dan verwacht.
Zo leerde ik zelf pas echt goed lezen tijdens een zes uur durende autorit naar Frankrijk.
Mijn moeder gaf ons wat strips van Kuifje in handen en voordat ik het wist, had ik ze allemaal uit.

Ondanks al deze positieve effecten van verveling, heeft zich de afgelopen decennia een enorme culturele verschuiving voltrokken in de mogelijkheid van kinderen om hun eigen ervaringen vorm te geven. Om zich gewoonweg te kunnen en mogen vervelen.