Jeroen en Marije verloren twee jaar geleden hun zoontje door een ongeluk. Zo goed en zo kwaad als het kan, proberen ze hun leven weer op te pakken. Maar hoe doe je dat, als er van dat leven nog zo weinig over is?

DE ZWARTSTE BLADZIJDE

”We lopen door het bos. Ze kijkt me aan, en pakt mijn hand. Ik ken die blik, ik weet wat zij wil zeggen. Maar ze zwijgt. Uitgerekend op de sterfdag van ons kindje, Lucas, nu precies twee jaar geleden, trekken wij erop uit, om de omgeving te verkennen. Met de koop van ons nieuwe huis dat uitkijkt over de Utrechtse Heuvelrug, willen we de zwartste bladzijde uit ons leven omslaan. We hebben ons nieuwe leven ingeluid door te verhuizen van een eenvoudige arbeidsbuurt in Utrecht naar een duurder huis in Amerongen, en door onze Opel in te wisselen voor een Ford Cabrio.’

‘’Zullen we vanavond weer even lekker eten bij dat leuke restaurant op de markt. Daar hebben ze zo’n lekkere cordon bleu”. Ik kijk haar minzaam aan. Met de dood van haar vader, is er een behoorlijk vermogen vrijgekomen. Verdiend met de handel in zoals hij zelf noemde ‘libido verhogende middelen’. In werkelijkheid natuurlijk gewoon ordinaire seks artikelen, speeltjes waar de honden geen brood van lusten. De dvd die ik een paar maanden geleden van hem kreeg, vlak voor zijn dood, heb ik maar weggegooid. Dat geëxperimenteer met Marije had een averechts effect op onze relatie. Ze werd er bang van, en ik trad er eerlijk gezegd ook een beetje van buiten mezelf. Natuurlijk had onze seks een vuurtje nodig. Maar dat gedoe met touwen en zweepjes, het was niets voor ons.”

IEDER VOOR ZICH

”Het eerste jaar na de dood van Lucas, raakten we elkaar helemaal niet meer aan. We lagen naast elkaar op bed als volslagen vreemden. En ondanks het feit, dat we allebei ons kind hadden verloren, voelde het niet zo. We huilden onszelf in slaap, ieder voor zich. We krulden onszelf op, maakten onszelf klein, om te verdwijnen. We krijsten en krijsten, maar waren niet bij machte om ons kindje uit de dood terug te halen. Een onverteerbaar verdriet. Als we eindelijk sliepen, werden we nog geen twintig minuten later gillend wakker, om onszelf daarna weer in slaap te huilen. In mijn kortstondige dromen, liep Lucas aan mijn hand. Die kleine handjes, die grote ogen. En die lach, die de enige lach was, die mij kon betoveren. We liepen door velden van goud, ik rennend achter Lucas aan ; hij lachte zich rot. Tot ik Lucas ineens kwijtraakte en badend in het zweet wakker werd. “Lucas ! Lucas!”

Dagen werden nachten. We veranderden in zombies; ongeschoren en ongewassen, stonden wij op de automatische piloot. De gordijnen dicht, de telefoons uit. ‘’Loop jij nog even snel naar de Slijterij ?”. Natuurlijk ging ik. Het enige menselijke contact dat we in die maanden na Lucas dood, nog met de buitenwereld hadden: mijnheer Wong, van drankhandel Gouda. Wong bediende ons dagelijks van onze verdovende middelen. We waren de schaamte voorbij, en noch Wong, nog iemand anders hield ons tegen. Marije en ik op weg naar de finish. Junkies. Ik zag hoe mijn vrouw in een wrak veranderde. Maar wat deed ik ? Maakte ik eten voor haar, en rukte ik die fles drank uit haar handen ? Zei ik ‘’zal ik je even vasthouden, want je bent je zoon kwijt” ? Nee, in plaats van troost bieden, kwam ik met verwijten. “Als jij beter had opgelet, was Lucas niet alleen de straat opgegaan, dan die was die auto….” Ik maakte haar aan het huilen, en ik brak haar zelfrespect. Maar daarmee ook dat van mezelf. Wie hield mij nog de spiegel voor?”