Het gemak van scrollen en haten

We zetten onze mobiel aan, scrollen naar instagram, zien een trotse ouder haar kind de fles geven en bam! Daar zijn we: ‘Wat een zielig kind, dat het geen borstvoeding krijgt, weet je wel wat je je kind aandoet, ze zouden je kinderen bij je weg moeten halen!’ Heh, dat lucht op! Heerlijk en door! Wacht, wat zie ik daar, een kind met een Ninja pak?! Daar ga ik wat van zeggen:’  Je voedt een moordenaar op!’

Ouderlijke prestatiedruk

Het is iets wat we als ouders allemaal wel voelen. Die angst voor de toekomst van onze kinderen. Logisch: enerzijds zijn hun mogelijkheden om succesvol te worden afgenomen. De ‘ratrace’ is intens. Anderzijds lijken de gevolgen van dit ‘minder succesvol zijn’ heftiger dan ooit. En dan heb ik het nog niet over de toegenomen onzekerheid in de wereld qua klimaat en veiligheid.

Met een toekomst die zo onzeker is, hebben we het gevoel dat we ons geen fouten kunnen permitteren. Dat we alles op alles moeten zetten om te voorkomen dat onze kinderen falen. En dus gaan we voor de beste school, zoeken we de beste vrienden voor onze kinderen, en plannen we hun agenda vol met de beste naschoolse activiteiten. Ontwikkelen zullen ze zich. Dat is het credo!

De druk is immens. Je moet als ouder tegenwoordig op alle vlakken excelleren. Je moet carrière maken, maar ook je kinderen volop stimuleren en prikkelen. Je moet 5 dagen in de week werken, maar oh wee als je ze te vaak naar de opvang brengt! Het is haast ondoenlijk. Zeker als je je bedenkt dat onze voorzieningen lang niet zo goed geregeld zijn als in Frankrijk of Zweden, waar je als ouder 3 jaar lang (deels betaald) zwangerschapsverlof kan opnemen. In Nederland sta je er toch grotendeels alleen voor.

Met die enorme prestatiedruk, is het gewoon heerlijk om andere ouders even te zien falen. Door onszelf met hen te vergelijken, worden we gerustgesteld. En dit voelt goed. Verdomde goed.

En trouwens, er speelt ook nog iets anders mee. Want aangezien volledige zelfopoffering als ouder de norm is. Kan een ouder die zich NIET aan deze norm houdt, die het lef heeft om hiervan af te wijken, en nog WEL een sociaal leven durft te hebben, rekenen op beboeting van de groep. Van de ‘moedermaffia’.

Stel je jouw sociale leven boven dat van jouw kind, dan ben je harteloos. Breng je het te vaak naar de opvang, dan ben je een egoist!

Compassie

Het is een stressvolle aangelegenheid, dat ouderschap, en deze stress moet worden afgevloeid.

Op Instagram, op Facebook, op TikTok. In dit geval naar moeder Monique. Die vooral even moet sterven, de navelstreng moet doorknippen en moet worden opgenomen in een psychiatrische kliniek.

Jongens, waar gáát dit over. Zij zonder fouten werpen de eerste steen. Ik blijf het een mooie zin vinden. We falen allemaal als ouders. Het zit in het ouderschap ingebakken: kinderen komen met zó ongelooflijk veel behoeftes ter wereld, dat het direct al ondoenlijk is om overal goed op te reageren.

Hetzelfde geldt voor het loslaten van je kind. Dat is gewoon focking moeilijk. We maken allemaal weleens de fout symbiotisch te zijn. Bewust en onbewust.

Als we onze eigen feilbaarheid als ouder kunnen omarmen, zal de behoefte om te ‘haten’, ‘bashen’ en ‘shamen’ als sneeuw voor de zon verdwijnen. En dan kunnen we moeder Monique de hand reiken.

Want voor zover we kunnen zien is dit vooral een vrouw die lijdt. Onder een enorme angstige gehechtheid. Die maakt dat ze zich vastklampt aan Mike. Die doodsbang is om hem lost te laten. Want wie is zij dan nog? Zonder Mike. Zonder symbiose. Zonder eenheid.  Deze vrouw moet geholpen worden, in plaats van met de dood bedreigd.

Zodat alleen vanuit een gevoel van veiligheid kan ze werken aan haar trauma’s. En het tij ten goede gekeerd kan worden. Want dat is het mooie aan ouderschap. Het is nooit te laat. Als we maar willen werken aan onszelf.

Ja, compassie is een groot goed.