Daniek en Hilco zitten op de bank in de huiskamer.
Hij hangt voor de tv, zij tegen hem aan. En dan begint ze:

‘Lieverd?’
‘Ja?’

Daniek gaat rechtop zitten, wipt iets wat naar voren en kijkt Hilco aller charmanst aan.

‘Wat vind je ook alweer zo leuk aan mij?’

Hilco klinkt wat verveeld: ‘Hoezo? Lieverd, kom op, ik kijk nu even tv.’

Daniek lacht: ‘Ah, doe nou even mee. Leuk!’
Hilco: ‘Wat ik leuk aan jou vind? Ja, sorry, ik heb hier niet zoveel mee hoor. Voor ik het weet zeg ik weer iets verkeerd.’

‘Nee joh! Lieverd, hoe kan je nou iets verkeerd zeggen, het maakt mij écht niet uit. Noem maar iets.’

‘Ehh, ja, mag ik er even over nadenken.’

‘Ah joh, zeg nou maar gewoon iets’, Daniek lacht.

‘Eh, nou, uh, je lach?’
‘Mijn lach??’.
‘Ja, je lach. Die kuiltjes die je dan krijgt.’
‘Die kuiltjes……’
‘Ja, niet goed?’
‘Jawel, jawel, tuurlijk, tuurlijk, maar ik bedoel meer iets minder… ja hoe zeg ik dit netjes… oppervlakkig’

‘Nou, zie je. Doe ik het toch niet goed!’
‘Jawel, liefje, jaaaawel, maar gewoon iets meer diepgaands, over mij..’

‘Nou… uuuh.. je zorgzaamheid dan?’
‘Mijn zorgzaamheid? Dit verbaast mij. En mijn humor dan?’
‘Je humor?’
‘Ja, ik heb toch heel veel humor?’

‘Jij, humor? Dat is mij nooit opgevallen hoor. Meen je dat nou, écht, humor?’
‘Ja, humor ja! Is dat zó vreemd wat ik zeg.’
‘Nou, ja, humor… humor… Dit vind ik wel grappig ja, dat je dit denkt.’

Daniek valt stil.

‘En nu ben je boos? Zie je wel, ik hou niet van dit soort dingen, voor ik het weet zeg ik weer iets verkeerd!’
‘Ik vind dit wel vreemd ja. Je weet dat ik ongelofelijk veel humor heb, waarom zeg je dat dan niet.’

Hilco begint zich wat op te winden: ‘Dit vind ik dus echt niet leuk aan je! Dat gepush, dat gedram.’
‘Hoezo, dat gepush?!’
‘Zo NIET leuk Daniek, dat je dit weer doet. Alles onder controle houden. Uiterst irritant! Gatverredamme!’

‘Nou je hebt er wel opvallend weinig moeite mee te zeggen wat je NIET LEUK aan mij vindt!’

‘Kappen nu Daniek! Ik ben er nu klaar mee!’

‘Geen humor, het is toch godgeklaagd..’