Jantien was tijdens hun eerste date, die bewuste maandagavond, vrijwel direct voor hem gevallen. Zijn charme en oh zo attent hé. Ja, iedere date nam hij wel iets leuks of lekkers voor haar mee; een bos bloemen, een doos bonbons, haar lievelingsfilm. Nu 8 maanden later mist ze dit eigenlijk wel. Zijn spontaniteit.
Ze voelt zich minder begeerd en besluit het toch maar eens voorzichtig aan te kaarten:

‘Lieverd?’

‘Ja?’

‘Schat, kijk even naar mij’

‘Ja, wat is er? Lieverd, ik zit net even te kijken

‘Ja, maar schat, ik wil wat zeggen. Doe even uit’.

‘Oke, moment.

‘Kijk mij even aan’.

‘Ja, ja, ik ben een en al oor’.

‘Weet jij nog dat je in het begin altijd wat leuks voor mij mee bracht? Een bos bloemen, of chocola, gewoon iets kleins.

‘Ja’

‘Nou, dat doe je niet meer’

‘Uhm, oke’

‘En dat snap ik niet zo goed, je vindt mij toch nog wel leuk. Je houdt toch nog wel van mij?’

‘Ja tuurlijk, ik dacht niet dat het nog zo nodig was’.

‘Hoezo niet?’

‘Nou, we hebben het toch goed samen zo? We zijn toch gelukkig’.

‘Dit snap ik niet. Ik zeg toch niet dat ik niet gelukkig ben, gewoon een bosje bloemen. Het lijkt mij niet veel gevraagd’.

Renée denkt na. Nee, echt veel gevraagd is het niet. En inderdaad, hij gooide er hoge ogen mee. In die zin had hij er zelf ook profijt van. En dus besluit hij de volgende dag haar te verrassen met een grote bos rozen. Zo gezegd zo gedaan.

Het is maandagmiddag, wanneer hij haar in de keuken aantreft. Vol trots stapt hij op haar af.

‘Lieverd, draai je eens om’

‘Wacht even hoor schat, ik ben even aan het koken’.

‘Lieverd, draai je nou even om’.

‘Ja momentje’. Ze droogt haar handen af en draait zich om.