“Hoe zou je mijn omgang met jou omschrijven?” vroeg ik. “Hoe ervaar je de opvoeding van mijn kant?’ “Omschrijven?” vroeg hij verward. “Ja, wat voor oom ben ik? Soms wat streng, maar liefdevol?” bood ik hoopvol aan.
“Je bent niet zo streng,” lachte hij.
Oh. Toen gaf hij enkele beschrijvingen: zorgzaam, beschermend maar niet overbezorgd, dom, creatief, druk, altijd aan het werk, goede houding maar maak hem niet boos door stiekem achter zijn computer te schuiven, makkelijk om mee te onderhandelen, stoer, goed in communiceren, lacht veel.
Oké oké, toegegeven, deze lijst is natuurlijk veel te sociaal wenselijk van mijn neefje. Er was vrijwel geen enkel negatief punt te bespeuren. En hoezeer ik ook ontroerd was door het feit dat mijn neefje mij blijkbaar niet wilde kwetsen, kon ik hier uiteraard geen genoegen mee nemen en dus voegde ik de volgende vraag toe:
’ik zou heel graag willen dat je minstens drie negatieve punten noemt. Zodat ik hiermee aan de slag kan gaan en mijn opvoeding kan verbeteren. Je zou mij er echt een plezier mee doen, lieve jongen!’
Nou toen kwam het hoor: ’je bent soms echt te gestresst’, ‘ik vind dat je wel wat meer leuke dingen met mij kan doen’, ‘je bent soms afgeleid in onze gesprekken’
Het klinkt misschien stom, maar ik was hier echt blij mee. Hij heeft gelijk. Ik ben teveel een worksaholic. Dit is mijn valkuil. En deze evaluatie benadrukte dit maar weer eens.Het is super helpend. Het maakt dat we ons makkelijker kunnen afstemmen op ons kind. En geeft inzicht in hoe onze kinderen ons eigenlijk beleven. We kunnen reflecteren op welke type ouder we eigenlijk willen zijn. Gewoon door systematischer naar onze kinderen te luisteren. En dit is mooi. Maar wat ik bijzonder mooi vind: we maken ons kind mede- eigenaar van zijn opvoeding. Door ze een stem te geven en hun mening/unieke perspectief te respecteren.
Er zullen genoeg momenten zijn dat ik het verpest met mijn neefje, maar ik ben hierop voorbereid. Ik vraag op deze momenten hoe ik een betere oom voor hem kan zijn. Ik luister naar zijn feedback en leer hiervan. En hiermee draait de ouder-kindynamiek even helemaal om. En dit is nodig. Ik bedoel; kinderen worden dagelijks geëvalueerd en impliciet beoordeeld, door ouders en leraren. Heb je je tanden gepoetst? Je kleren opgeruimd? Je huiswerk gemaakt?
Door deze dynamiek even om te keren, krijgen kinderen de kans om op adempauze te komen. En in deze adempauze kan ik mijn opvoeding aanpassen. Zo blijf het in ontwikkeling en kan het zich enkel verbeteren.
Mits, en dit wil ik echt even benadrukken, je jezelf niet gaat verdedigen. Want dit zal er enkel toe leiden dat je kind zich niet meer voor je openstelt. Doodzonde!
