Na de show schiet ze mij even aan. het gebeurt wel vaker na een voorstelling. Het doet iets met mensen. Denise (35): ”Sorry dat ik je even stoor, maar mag het heel even?” Vluchtig neem ik haar in mij op. Haar korte rode kapsel, haar zwaar opgemaakte ogen en korte rokje. Ze draagt leuke pumps. Ja, het is best een knappe vrouw. ”Ja tuurlijk”, antwoord ik. Dat ik eigenlijk geen tijd heb, omdat ik de oppas moet aflossen en mijn kleinste telg borstvoeding moet geven, dat zeg ik er niet bij. Ik zie dat ze alle moed heeft verzameld om mij aan te spreken.
”Ik zit hier alleen, omdat mijn vriend mij van het weekend verlaten heeft. Ik wilde eigenlijk niet komen, maar heb het toch maar gedaan. Want anders zit ik ook maar thuis te huilen.” “Jeetje”, zeg ik. Mensen worden na de show vaak erg openhartig, maar dit is wel heel dapper. “Hoe gaat het met je?”, vraag ik. “Ja, nou, dat weet ik dus niet zo goed. Enerzijds hunker ik naar hem, naar ons. Anderzijds heeft deze avond mij een heel nieuw inzicht gegeven. Het was waarschijnlijk al vanaf onze eerste ontmoeting duidelijk dat dit niet ging werken. Ik heb Ben ontmoet op zijn werk. En als ik vertel hoe, heeft iedereen gelijk zo’n beeld. Dus ik doe dat maar niet.”
“Doe maar wel hoor. Je maakt mij nieuwsgierig.”
Ik vroeg Denise om haar verhaal op de mail te zetten. Zo geschiedde.
“Ik was zijn secretaresse. En hoewel ik hem eigenlijk niet eens aantrekkelijk vond, keek ik erg tegen hem op. Vooral toen hij mij op een maandagavond na een flinke avond overwerken in de lift over mijn gezicht streelde en zijn twee vingers op mijn lippen legde. Ik wilde nog iets zeggen, maar hij suste en begon mijn lippen te zoenen. Heel teder. Heel liefdevol. Heel zacht. Daarna drukte hij mij tegen de muur en zette mijn benen een beetje uiteen. Ik was totaal overdonderd. Maar kon niks uitbrengen. Ik wilde het wel, dus ging ik erin mee. We hebben de hele nacht gevreeën. Hij nam mij mee naar zijn huis en zette mij op zijn bed en kleedde mij langzaam uit. Niks vlug, heel opmerkzaam en bestuderend. Zoals ik hem eigenlijk ken van zijn werk. De volgende dag stond hij met ontbijt op bed naast mijn bed. Ik voelde mij zo in extase. Zo vol van de hele nacht. Hij was zo zelfverzekerd. Hij wist precies wat hij moest zeggen, moest doen. Achteraf gek eigenlijk. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik heb gegeten, mij aangekleed en samen reden we naar zijn werk. Twee straten voor de zaak stapte ik uit. We konden niet samen gezien worden, ik begreep dit. Ik moest er ook niet aan denken dat mensen mij zo zouden zien. Iedere avond belden we met elkaar, we voerden seksueel getinte gesprekken. Overdag speelde ik netjes de secretaresse. Af en toe kneep hij op mijn werk in mijn billen, ik vond het heel spannend.”
Theatershow
Dichterbij
“Toen we op een avond uit eten gingen – vaak bezochten we een andere stad om niet samen gezien te worden – begon hij me opeens te vernederen. Uit het niks. Mijn haar zat niet leuk, het kon best een andere kleur. Mijn kont was te groot. Ik kon beter maar niet teveel eten. Ik voelde mij gekwetst, het kwam zo onverwachts dat ik niet wist wat ik ermee aan moest. En na zo’n kwartier op mij te hebben ingepraat, sloeg de stemming ineens om. Poeslief. Dit patroon herhaalde zich regelmatig maar het werd steeds grimmiger. Een soort emotionele achtbaan. Hele hoge hoogtes en hele diepe dalen. Het begon mijn vriendinnen op te vallen. Dat ik afviel. De donkere kringen onder mijn ogen. Dat ik afspraken begon af te zeggen. Ik wilde alleen nog maar bij hem zijn. Ik zie nu in dat ik verslaafd ben. Aan Ben. Zo erg dat mijn vriendinnen zich op een avond allemaal verzameld hadden, om mij onder een glas wijn ferm toe te spreken. Waar ik nu helemaal mee bezig was, of ik niet kon zien wat Ben met mij deed, of ik dit zo wilde. En belangrijk, dat ze hem niet vertrouwden. De enkele keren dat ze hem spraken toonde hij geen enkele interesse in hen, zo stelden ze. Hij keek vaak op zijn mobiel en sprak afstandelijk. Iets dat ik ook wel herkende, maar niet wilde zien.”
“Ben sprak nooit over gevoelens. Maar ik dacht dat dit wel over zou gaan. Hij had mij ooit eens verteld dat zijn vader autisme had. Ik kon zijn afstandelijkheid begrijpen. Het zou op den duur wel beter worden, door mijn liefde. een kwestie van tijd hield ik mezelf voor. Nu twee jaar verder ben ik niets meer dan zijn secretaresse, die telkens wanhopig wacht tot Ben weer zin heeft om mij te zien. En dit is helaas slechts één keer per één of twee weken. Ik ben nu 35 jaar en heb een aantal leuke mannen aan mij voorbij laten gaan, mijn kans op kinderen, een leuk gezin bijna laten schieten.
Ik zou hier vanavond met Ben heengaan, in de hoop dat het ons dichter tot elkaar zou brengen. Maar nu zie ik in dat het mij dichter tot mezelf heeft gebracht. Niet eerder zag ik het zo helder. Waarom ik op Ben val én waarom ik niet meer moet vechten voor iets wat er niet in zit. Onze relatie zegt veel over mij. Ik zie nu hoe mijn kinderwonden, zonder in zonder in detail te treden, hebben geleid tot deze keuze. Tot dit wanhopige wachten. Ik zie nu wat mij te doen staat. En ik denk dat het mij gaat lukken. Ik las in jullie recensies dat deze voorstelling je verandert. en ik denk dat dat precies is wat ik nodig had. Ik ga het zeker zwaar krijgen nog, maar ik weet dat ik door moet zetten. Dat kan ik. Als ik 2 jaar kan wachten op een man, kan ik ook nog wel een tijd uittrekken om te helen. Bedankt!”
Kom naar theatershow “Dichterbij”. De magische productie over de liefde die met niets te vergelijken is.
Jij wilt dolgraag die diepe verbondenheid voelen met je geliefde. Elkaar écht begrijpen. Liefdevol communiceren. Gewoon plezier hebben met elkaar.
Welkom bij ‘Dichterbij’. De veelgeprezen theatershow die al tienduizenden (!) stellen én singles heeft geholpen aan die mooie relatie. Waar psychologen en theatermakers 6 jaar aan hebben gewerkt. Zodat jij als nooit tevoren ervaart hoe je de liefde krijgt waarnaar je verlangt. Tijdens een prachtige avond uit in het theater.
Herkenbaar, hilarisch en ontroerend… Een frisse wind door theaterland. Met wie ga jij?