Ik heb een tijd in de stad gewoond. Utrecht. Ik vond het geweldig om in de stad te wonen, maar alles gaat er vrij snel. Mensen hebben haast, met name de Forenzen. Je hebt geen tijd om een praatje te maken met je buren of een winkelbediende.  Je lacht niet of zegt geen hallo tegen vreemden op straat, en je knoopt zeker geen gesprekje aan met iemand in de trein.

Hoeveel ik de stad leuk vond, besloot ik op een gegeven moment om buiten te gaan wonen. In de Betuwe. In een heel klein mooi plaatsje ‘Buren’ genaamd. Ook wel de parel van de Betuwe genoemd.  Ondanks de redelijke nabijheid van de stad, kwam ik er al snel achter dat het dagelijks leven hier zo anders is.

Hier zegt iedereen hallo tegen je als je langskomt. Winkeliers maken een praatje en ik ken alle buren in mijn straat (en hun honden) bij naam. In het begin was het wat verwarrend (ik bedoel, ik ken deze mensen niet), maar langzaam begon ik terug te glimlachen terwijl ik voorbij liep. Ik keek niet verbaasd als vreemden hallo zeiden, en begon hallo terug te zeggen.

Tegenwoordig zeg ik hallo tegen iedereen die langskomt, of ze nu als eerste contact leggen of niet. Ik vind het heerlijk om andere ouders te begroeten bij het afzetten van mijn neefje op school en soms naar huis te lopen met wat pit in mijn stap van de fijne contactmomenten in de ochtend.

Hoewel het voor sommigen van ons misschien ongemakkelijk klinkt om een gesprek aan te knopen met vreemden tijdens onze ochtendwandeling of woon-werkverkeer, suggereert onderzoek dat we het misschien moeten proberen. In een wetenschappelijk onderzoek vroegen onderzoeker Nicholas Epley en zijn collega’s een groep mensen om een gesprek aan te knopen met een vreemdeling in de trein. De deelnemers voorspelden over het algemeen dat dit ongemakkelijk en onaangenaam zou zijn en dat de meeste vreemden helemaal niet geïnteresseerd zouden zijn in een gesprekje.

Daarentegen bleek de realiteit dat deelnemers die een gesprekje aanknoopten met een vreemde, een veel positievere ervaring hadden dan degenen die tijdens hun ochtendrit met niemand een gesprek aanknoopten (de controlegroep). En de vreemden leken de interactie te waarderen, waardoor een positieve ervaring ontstond voor alle betrokkenen (Schroeder et al., 2021).

En het lijkt overigens niet uit te maken of het gesprek vluchtig is of over iets diepers gaat. In een andere reeks onderzoeken door dezelfde groep onderzoekers werden deelnemers willekeurig toegewezen om een diep of oppervlakkig gesprek te voeren met een vreemdeling in het laboratorium. Ondanks dat ze voorspelden dat die gesprekken ongemakkelijk en onaangenaam zouden zijn, genoten de deelnemers er veel meer van dan ze dachten, en het zorgde ervoor dat ze zich daarna meer sociaal verbonden voelden, vooral wanneer hen werd gevraagd om een diepgaand in plaats van een oppervlakkig gesprek te voeren (Kardas et al., 2021).